Forever – Sonsuza

What is new about new media?

Exalting the new is a current phenomenon incorporated into us by modernity. The fear of the new in the un-informed, dark ages of history changed into a passion for pursuing the light after the enlightenment. Aiming un-questioningly for what is new, with science becoming updated in our rejuvenation, has evolved into a life-style. Scientific discoveries made one after another each day, have popularized rapidly the people making those findings and have made them known and familiar to everyone. Modernity has become an era in which many successful scientists like Einstein, Madam Curie, Edison have become more recognized in the society than many prominent artists. Surely, this social change exalting the new made itself evident in art too. Even rooted branches of art like painting, sculpture, music started transforming rapidly. The artist brought into existence the desire to find what is new, pursued by the scientist, as a technique to produce content in her / his art.

Changing an unprecedented and matchless, new idea into art work started to emerge as a success criterion of the artists. Imitative esthetical approaches were replaced by conceptual esthetical discoveries. By this means, we see the emergence of art movements like Cubism, Expressionism diverging with significant boundaries in–between. Artists re-claimed the fame they had been lending to the scientists. Yet, the passion to see the new has resulted in a behaviour in which people consume the works rapidly. Especially in the 20th century, when we look back at the past considering conceptual productions, we are witnessing a highly accelerated change. While sculpting civilizations, the “speed” phenomenon which is part of this change also revealed, due to its nature, the concepts it is hosting. “Speed” renders a pleasure structurally important; a pleasure in which details are ignored or with the cliché expression, a pleasure in which the big picture is not perceived, yet where process and experience become more important. This is why, the modernity-period works have stepped back a bit in terms of the intensity of content and have adopted instead formalist approaches. Surely, responding to this position of art, genres have emerged for which we could give examples under the general title of “Conceptual Arts”. Amidst all these developments, what is new has been consumed rapidly and an understanding along the lines of a sort of capitalism has moved into art.

Considering media communication, the quickly developing structure of the electronic age and the communication technology has taken a form enveloping the entire world. The media channels (resources) becoming widespread, while making the world smaller for the aware ones, showed the unaware people how vast the world was. As a fossilized (deep-seated) phenomenon, media evolved into an important character changing societies. This is why, media has become a significant material for contemporary art also. We can observe how, as an art object, the television is part of the artistic production, intensely in Nam June Paik’s works. The artistic works qualified mostly as performance in the Fluxus period have introduced what was not done before or what was new. Of course, considering intellectual inspiration, we shall not skip without mentioning that Fluxus has been extensively influenced by Futurism. From this aspect, the values which have been put forward as new by Fluxus have been shaped by the content of the materials they have used.

The emerging of computers – the most dominantly shaping technogical invention of our age – and the subsequent spawning of a media like the Internet – awakening the masses – have resulted in a shift in the fields of interest for contemporary art towards these tools. Contemporary artists of the period have started using this computer-based new media widely for producing their works. The “New Media” concept which has started to be mentioned more frequently in the 2000’s has been theorized in the art world as an artistic movement, the course of which has been envisaged by Marshall McLuhan. Yet, our admiration for the new, as inherited by modernity, has caused this period, which has emerged out of the motivation to categorize art, to be named as “New Media”. In fact, everything subject to change has been born as new and has got old as time passes. From this perspective, I consider the naming of an artistic movement as new media a conservative and confined attitude which conflicts with the nature of the work. “New Media” hosts a missing content. Contemporary artists, in order not to sway away form the free-thought world they inhabit, usually do not desire to exist under constraining blocks. It is pretty impossible for the art which exerts itself as new media today to maintain existing with the same name centuries later. What is new today is the new possibilities catered by media. Terming resulting works as new could not go beyond a tautological debate. The name of the age we are now in is “The Age of Information”. The world of information in which we are intensely communicating is revealing itself, at a scale almost inhibiting us from breathing. It would be a missing work to categorize the artistic approach we exist in as a period, without mentioning the name of this age. Calling this information-interactive artistic process brought into existence and rooted in many foundations of the society as “Information Art” presents us a more complementary concept, enriching the content of the category.

Yeni medyanın nesi yeni?

Yeniyi yüceltme modernitenin üzerimize kattığı güncel bir olgu. Tarihin bilgisiz, karanlık dönemlerinde yeniye olan korku, aydınlanma sonrası ışık peşinde koşma tutkusuna dönüştü. Yeni olanı sorgusuz hedefleme, bilimin hayatlandırmamızda güncelleşmesiyle bir hayat biçimine dönüştü. Hergün birbiri ardından ortaya çıkan bilimsel buluşlar, o buluşları yapan kişileri hızla meşhurlaştırdı ve herkesin bildiği ve tanıdığı yüzler olmalarına sebep oldu. Modernite; Einstein, Madam Curie, Edison gibi pek çok başarılı bilim insanlarının toplumda birçok önemli sanatçıdan daha tanınır hale geldikleri bir dönem oldu. Yeniyi yücelten bu toplumsal değişim elbette kendini sanatta da hissettirdi. Sanatın resim, heykel, müzik gibi yerleşmiş uğraşları dahi hızla kılık değiştirmeye başladı. Sanatçı bilim adamının peşinde olduğu yeniyi bulma arzusunu sanatında içerik üretmekte bir teknik olarak varetmeye başladı.

Daha önce bir benzeri ve örneği olmayan yeni bir düşünceyi esere dönüştürmek sanatçıların başarı kriteri olarak ortaya çıkmaya başladı. Taklitçi estetik yaklaşımlar yerini fikirsel estetik buluşlara teslim etti. Bu sayede birbirinden belirgin çizgilerde ayrılan Kübizm, Expresyonizm, Fovizm gibi sanatsal akımların ortaya çıktığını görüyoruz. Sanatçılar bilim adamlarına teslim etmekte oldukları ünlerini tekrar ele almış oldular. Ancak yeniyi görme tutkusu, insanların eserleri hızla tüketmelerine yol açan bir davranışı ortaya çıkarmıştır. Özellikle 20.yy’da fikirsel üretim olarak geçmişe bakıldığında son derece hızlanmış bir değişime tanıklık ediyoruz. Bu değişimin parçası olan “hız” olgusu tüm uygarlıkları şekillendirirken doğası gereği barındırdığı kavramları da gözler önüne çıkardı. “Hız” ayrıntıların göz ardı edildiği, klişeleşmiş ifadesiyle büyük resmin algılanmadığı, ancak sürecin ve deneyimin önem kazandığı bir hazzı yapısal olarak önemli kılıyor. İşte bu yüzdendir ki modernite dönemi eserleri içerik yoğunluğu açısından bir nebze geri çekilerek, formcu yaklaşımları benimsemiştir. Elbette sanatın bu duruşuna yanıt veren “Kavramsal Sanatlar” olarak genel bir başlıkta örnek verebileceğimiz türler ortaya çıkmıştır. Tüm bu gelişim içinde yeni olan hızla tüketilerek bir nevi kapitalizm çizgisinde bir anlayış sanata taşınmıştır.

Elektronik çağın ve iletişim teknolojisinin hızla gelişen yapısı medya iletişim konusunda tüm dünyayı sarmalayan bir şekile dönüşmüştür. Yaygınlaşan medya kanalları (kaynakları) dünyayı ayağımıza kadar getirirken, farkında olanlara dünyayı küçültürken, farkında olmayanlara dünyanın ne kadar büyük olduğunu anlatmış oldu. Medya kemikleşen bir olgu olarak toplumları değiştiren önemli bir karaktere dönüştü. Bu sayededir ki medya güncel sanatın da önemli bir malzemesi oldu. Televizyonun bir sanat objesi olarak sanatsal üretimin bir parçası olduğunu yoğun bir şekilde Nam June Paik’in eserlerinde görmekteyiz. Fluxus döneminde yapılan daha çok performans olarak nitelendirilen sanatsal uğraşlar daha önce yapılmayanı, yani yeniyi öne sürer oldu. Elbette fikirsel beslenim olarak Fluxus’un Futurizm’den büyük ölçüde etkilenmiş olduğu eklemeden geçmemek gerekir. Bu açıdan Fluxus’un yeni olarak ortaya attığı değerler kullandıkları malzemenin içeriği ile şekillenmiştir.

Çağımızın en baskın şekillendirici teknolojik buluşu olan bilgisayarlar ve peşi sıra kitleleri hareketlendiren Internet gibi bir medyanın ortaya çıkması güncel sanatın ilgi alanlarının bu konulara yönelmesine sebep olmuştur. Dönemin güncel sanatçıları bilgisayar kökenli bu yeni medyayı eserlerini üretmede yaygın olarak kullanmaya başlamışlardır. 2000li yıllarda daha sıklıkla anılmaya başlanan “Yeni Medya” kavramı Marshall McLuhan’ın rotasını öngördüğü bir sanatsal akım olarak sanat dünyasında teorikleştirilmiştir. Ancak modernitenin bizlere mirası olan yeniye olan hayranlığımız, sanatın kategorileştirilmesi güdüsüyle ortaya çıkmış bu dönemin “Yeni Medya” olarak isimlendirilmesine neden olmuştur.  Oysa gelişime uğrayan herşey yeni olarak doğmuş ve zaman geçtikçe eskimiştir. Bu açıdan sanatsal bir akımın yeni medya olarak isimlendirilmesini işin doğası ile çelişen tutucu ve kapalı bir tavır olarak görüyorum. “Yeni Medya” eksik bir içeriği barındırıyor. Güncel sanatçılar yaşadıkları özgür düşünce dünyasından kopmamak adına genellikle dar bir kalıp içerisinde varolmayı arzulamamaktadırlar. Bugün yeni medya olarak kendini var eden sanatın bundan yüzlerce yıl sonra aynı isimde kendini var etmesi oldukça olanaksızdır. Bugün yeni olan şey medyanın bizlere sağladığı yeni imkanlardır. Ortaya çıkan eserlere yeni demek totolojik bir tartışmayı geçmemektedir. İçinde bulunduğumuz çağın adı bilgi çağıdır. Yoğun olarak iletişim içinde olduğumuz bilgi dünyası, neredeyse nefes almamıza bile izin vermeyecek ölçüde kendini göstermektedir. Bu çağın adını anmadan dönem olarak içinde bulunduğumuz sanatsal yaklaşımı kategorileştirmemiz eksik bir uğraş olacaktır. İçinde bulunduğumuz, toplumun birçok temelinde var edilen ve yerleşmiş olan bilgi etkileşimli bu sanatsal sürece “Bilgi Sanatı” demek kategorinin içeriğini zenginleştirerek daha bütünleyici bir kavramı karşımıza sunmaktadır.