Forever – Sonsuza

Belief

Believing is the result of the reality we create in our mind. Our paradigms that we shape with all our value judgements and observations on earth define our own realities. On the heights of our pyramid of believed values, we convert values that we feel more intensely into facts we almost give up questioning. Belief is, then, the heights of this pyramid. Our beliefs that we have redeemed unquestionable are sides of us that are obstinate, unafflicted.

Following an understanding in which post – enlightenment philosophical views were surrounded with rationality, people’s clerical beliefs in science and technology started to emerge. Now, people’s lifes were shaped by the rational solutions proposed by rational thinking (science) rather than promises devoted to their god. The deterministic period in which science was the sole solution was shaken and got stochastic at the beginning of the 20th century by the theories of relativity and uncertainty  and it began to be wondered whether phenomenology could explain another casuality. As a result of people’s technological enthusiasm and interactions, art, following periods like Futurism, Fluxus content-wise, was also started to be founded on new esthetical values. As a period, when Jean Tinguely’s works are evaluated, the machine esthetics he has built has been revealed along with the entire kitchen for the audience. The belief in technology meets a deterministic esthetics. The mechanisms displayed in front of the eyes of the audience present the structure of a working system as an esthetical form. The period is a process in which people wonder what (else) the machines could do. Could a machine paint? Could it produce music? Today, what requires to be mentioned is that this process is over, that people have given up questioning what machines could do and that they are now questioning what could be done with the machines.

At this point, I believe that, for works of art produced by machines and computers, the visual esthetics criteria shall be kept away from the kitchen of the works. My belief in technology reveals itself more dialectically for me. In my series titled “Forever”, I question the boundaries of the belief that is formed by the unbendable visual reality remaining along the line of magic. It gives me a pleasure to answer the frequently asked “how does this system work?” question as ‘with magic” and concealing how the system works creates a polarized contrast with the minimal state of the work exhibited with its structural complexity. Our belief in rationality and reality is bent again by rationality and reality. The spell-binding pleasure of the alternate, magical worlds presented to us by the magicians and keeping the realities that tell about the ‘us’ that could live amongst all our unbendable beliefs in life to ‘us’, for the sake of reinforcing our question “is there another?”, maintain us as us, as important values.

İnanç

Zihnimizde var ettiğimiz  bir gerçekliğin sonucudur inanmak.  Tüm değer yargılamızla ve dünyadaki gözlemlerimizle şekillendirdiğimiz kalıplarımız bize kendi gerçekliklerimizi tanımlar. İnandığımız değerler piramitinin tepelerinde daha yoğun hissettiğimiz değerleri neredeyse sorgulamaktan vazgeçtiğimiz olgulara dönüştürürüz. İşte piramitin bu tepecikleridir inanç. Sorgulanmaz hale getirdiğimiz inançlarımız inatlaştığımız, sarsamadığımız taraflarımız.

Aydınlanma sonrası felsefi görüşlerin rasyonalite ile çevrelendiği bir anlayışın peşi sıra insanların bilim ve teknolojiye bağlı inançları ortaya çıkmaya başladı. Artık insanların hayatlarını tanrılarına adadıkları sözlerdense rasyonel düşüncenin (bilimin) önerdiği rasyonel çözümler şekillendiriyordu. Bilimin yegane çözüm olduğu deterministik süreç 20.yy başlarında relativite ve belirsizlik kuramlarıyla sarsılarak stokastikleşmiş ve “fenomenoloji başka bir nedenselliği açıklar mı?” kapıları zorlanmaya başlanmıştır. İnsanların teknolojik hayranlıkları ve etkileşimleri sonucu sanat, içerik açısından Futurism, Fluxus gibi dönemlerin peşi sıra yeni estetik değerler üzerine kurulmaya başlanmıştır. Dönem olarak Jean Tinguely’nin eserleri incelendiğinde kurguladığı makina estetiği tüm mutfağı ile izleyicilerin gözleri önüne sunulmuştur. Teknolojiye olan inanç, deterministik bir estetik ile buluşmuştur. İzleyicinin gözleri önünde sergilenen mekanizmalar, çalışan sistemin yapısını estetik bir form olarak sunmaktadır. Dönem insanların makinaların neler yapabileceğini merak ettiği bir süreçtir. Acaba bir makina resim yapabilir mi? Müzik üretebilir mi? Bugün bu sürecin sona erdiğini insanların makinaların neler yapabileceğini artık sorgulamaktan vazgeçtiği makinalar ile neler yapabileceğini sorguladığı bir dönemin başladığını konuşmak gerekiyor.

Ben bu noktada makinalar ve bilgisayarlar ile üretilen sanat eserlerinde görsel estetik kriterinin işin mutfağından uzaklaşması gerektiğini düşünüyorum. Teknolojiye olan inancım benim için daha diyalektik bir şekilde kendini gösterir oldu. Forever isimli serimde sihirbazlık çizgisinde kalan sarsamadığımız görsel gerçekliğin oluşturduğu inancın sınırlarını sorguluyorum. Sıkça sorulan bu sistem nasıl çalışıyor sorusuna sihir ile demek bana keyif veriyor ve sistemin nasıl çalıştığını saklamak işin yapısal karmaşıklığı ile sergilenen minimal hali arasında kutuplaşmış bir kontrast yaratıyor. Rasyonelliğe ve gerçekliğe olan inancımız yine rasyonellik ve gerçeklik ile sarsılıyor. Sihirbazların bize sunduğu alternatif büyülü dünyaların bizi bizden alan hazzını, hayattaki tüm sarsılmaz inançlarımız etrafında yaşayabileceğimiz bizi bize anlatan gerçekliklerini başkası var mı sorumuzu pekiştirmek adına var etmek önemli bir değer olarak bizi biz yapmaya devam ediyor.