Forever – Sonsuza

Technological – Media – Dependent Art and Its Representation

We are in an epoch in which contemporary art changes form rapidly. Concepts and definitions have avoided an intersection since we abandoned questioning the order of earth and were left all alone with chaos; no meeting can be established. I am calling out to you as one of the near-term witnesses of this confusion. I am calling out to you from a generation who has asked more questions to the google search engine than to dad and who has started seeing the facebook internet site interface more than mom’s (inter)face. I believe that, under these circumstances, (older) parents of today must be experiencing serious traumas.

While exposing a new scandal  everyday, the fast communication sources of our age, also check our doors continuously by questioning the understanding of social morality and the ethical behaviours. As image capture devices scale down into nano- dimensions and when a person, necessarily, has unavoidably accepted the fact that this “Big Brother Watching” feeling has surrounded our lives, one is through an anxious waiting, as in, when will we come out, whose turn is it? Will we all have sex tapes one day, I wonder?

Considering Nietzche, one of the important philosophers of the recent past, saying “God is dead. .. And we have killed him.’, it would not, I believe, be very wrong to substitute technology for God today.  Religions, structuring the survival systems of societies with dogmatic methods, while still existing today, who is really in control has been the society itself commonly utilizing technology now.  I believe, the old debates about how media has (mis-)guided the masses are coming to an end with the description of an age, objective, with the common use of independent platforms and (an age) in which, with participation covering more orientations, information is shared. What we tried to hide beyond closed doors in the past, could now suddenly appear on a screen on the next table.

At this time when technology not only penetrates our lives with its technical aspects, but, questioning also social values, (it) enters right into our bedrooms, it is of course not possible for contemporary art to remain indifferent to what is going on. Although it seems that the information becoming portable and storable with(in) media provides a good opportunity for the preservation of artistic productions whose permanence matters, another debate arises on representation and origin-ality issues that the concept of “recording” brings along. If we go along the recordability of music, it is possible to state that recorded music works provide a new opportunity for us to witness performance beyond the purely formal expression of music with scores. This testimony, which could as well be interpreted as a trip in time, has a one-way traffic; you can only access past times. And while saying a trip to the past, if this means staying away from being melancholic, a superficial, missing experience exists, when compared to what is real. The recorded one never reflects the same. The more effort we put into it and we move our memoria continuously to media, what we turn back and look at could never go beyond being documents each. What a pity it is that, rather than utterly experiencing the moment, it has been a new custom of our day to watch the goings-on frame-by-frame through the bright screen of the mobile phone, the photograph machine. There are so many recorded images of our lives we never could return later to look at. Only in 2008, it is known that, Facebook hosted 10 billion photos. If we were to put all these photos together, it would be possible to make a 1.5 year-long-movie.

Media’s bearing witness to our lives and document-ing what is going on is an important step for the proliferation of art. Today, many people could easily view many art works preserved at various places in the world, through the various catalogues at home. While works of art, as in the past, could access a limited number of people in churches, museums, now with the several branches of the media, enthusiasts could access any information they wanted. But this mentioned “witnessing” state of media, as in the case that the second narrator could distort information, results in the alteration of information.  Alteration could often damage the essence and the presentation quality of the art work. Between looking at Andy Warhol’s portrait Mao in envelope-stamp-sized dimensions and viewing it in its original dimensions, there exists some serious difference esthetically  beyond accessing information. Of course, all copies we consider different than the original could never go beyond being only simulations. When we show the originals, the exhibition of the traditional works of art like painting, statue when compared to space- and media- dependent works like installation, interaction art, video art does not result in considerable differences, considering physical conditions. For example, in video art, even if the finally prepared media is a tape, film or multimedia file, the players and the reflectors employed for the presentation technique fail to provide the standarts required both for color and light intensity and for scaling. Therefore, the artist has to prepare a clear condition from the media player to the reflector. Much as watching a movie creates differences of scale on the cinema screen or the television screen, the media-dependent art works shall also be presented with their own standarts and conditions. Otherwise, it should be stated that, the exhibited work shall never go beyond a weak testimony.

Teknolojik Medya Bağımlı Sanat ve Temsili

Güncel sanatın hızla boyut değiştirdiği bir dönem içindeyiz. Kavramlar ve tanımlamalar dünyanın düzenini sorgulamayı bırakıp kaos ile yapayalnız kaldığımızdan beri bir türlü kesişmekten kaçınıyorlar, buluşma sağlanamıyor. Size bu karmaşanın yakın dönem tanıklarından birisi olarak sesleniyorum. Ben Google arama motoruna yaşamı boyunca babasından daha çok soru sormuş, Facebook internet sitesinin arayüzünü annesinin (ara)yüzünden daha çok görmeye başlamış bir kuşaktan sesleniyorum. Sanırım bu koşullar altında günümüzün ebeveyinleri ciddi travmalar yaşıyor olmalılar.

Çağın hızlı iletişim kaynakları, hergün yeni bir skandalı daha ortaya çıkarırken, bir yandan da toplumsal ahlak anlayışını ve etik davranışları sorgulayarak sürekli kapımızı yokluyor. Görüntü yakalayıcılar nano boyuta doğru küçülmeye devam ederken, insan ister istemez Big Brother (Biri Bizi Gözetliyor) hissinin hayatımızı çepeçevre sardığı gerçeğini kaçınılmaz bir şekilde kabullenmiş iken, ne zaman vitrine çıkacağız, sıra kimde? diye endişeli bir bekleyiş içinde oluyor. Acaba birgün hepimizin seks kaseti olacak mı?

Yakın geçmişin önemli düşünürlerinden Nietzche “Tanrı öldü, onu biz öldürdük” derken, bugün tanrının yerine teknolojiyi koymak çok da yanlış olmaz diye düşünüyorum. Toplumların yaşama sistemlerini dogmatik yöntemlerle yapılandıran dinsel kuramlar, bugün varlıklarını halen devam ederken, kontrol edici artık yaygın bir şekilde teknoloji kullanan toplumun bizzat kendisi oldu. Medyanın kitleleri yönlendirmesi üzerine olan eski tartışmaların, artık bağımsız platformların yaygın kullanımı ile tarafsız, daha çok yönelimci bir katılım ile bilginin paylaşıldığı bir çağ tanımı ile sona ermeye başladığını düşünüyorum.  Geçmişte kapalı kapılar ardında saklamaya çalıştıklarımız bir anda yan masadaki ekranda belirebiliyor.

Teknolojinin hayatlarımıza sadece teknik boyutlarıyla değil, neredeyse tüm toplumsal değerleri de sorgulayarak yatak odalarımıza kadar girdiği bu dönemde, güncel sanatın bu olan bitene seyirci kalması elbette olası değil. Bilginin medya ile taşınabilir, saklanılabilir olması, kalıcılığı önemli olan sanatsal üretimlerin korunabilmeleri açısından iyi bir imkan sağlıyor gibi gözükse de kaydetmenin peşinde getirdiği, temsil ve gerçek kavramları üzerine bir başka tartışma ortaya çıkıyor. Müziğin kaydedilebilmesi üzerinden gidecek olursak, kaydedilen müzik eserlerinin müziğin salt form olarak nota ifadesi ile anlatılmasından öte, bizlere performansa dair tanıklık edebilmemiz açısından yeni bir fırsat yarattığını söylemek mümkün. Zaman içinde yolculuk olarak da yorumlanabilecek bu tanıklık tek yönlü bir trafiğe sahip; yalnızca geçmiş zamana ulaşabiliyorsunuz. Geçmişe yolculuk derken de melankolik olmaktan uzaklaşmak gerekirse gerçek ile kıyaslandığında yüzeysel, eksik bir deneyim sözkonusu varolan. Kaydedilen asla aynısını yansıtamıyor. Ne kadar çabalasak ve hatıralarımızı sürekli medyalara taşısakta, dönüp baktıklarımız birer belge olmaktan öteye geçemiyorlar. Ne yazık ki anı doya doya yaşamaktansa sürekli cep telefonunun, fotograf makinasının parlak ekranından olan biteni kare kare izlemek günümüzün yeni alışkanlıklarından birisi oldu. Sonrasında geri dönüp bakamadığımız kayıt altına alınan o kadar görüntü var ki hayatlarımızdan. Sadece 2008 yılında Facebook’ta 10 milyar fotograf olduğu biliniyor.  Bütün fotografları birleştirmeye kalksak 1.5 yıl süresi olan bir film yapmanız olası.

Medyanın yaşamlarımıza tanıklık etmesi ve olan biteni belgelemesi sanatın yaygınlaşması anlamında önemli bir durak. Bugün birçok insan evlerindeki çeşitli kataloglarda dünyanın çeşitli yörelerinde korunan birçok sanat eserini kolaylıkla görebiliyorlar. Sanat eserleri geçmişteki gibi kiliselerde, müzelerde sınırlı sayıda insana ulaşabilirken, artık medyanın çeşitli kolları ile meraklıklar istedikleri bilgiye ulaşabiliyorlar. Ancak medyanın bahsettiğimiz tanıklık hali, ikinci anlatıcının bilgiyi saptırabilmesi örneğinde olduğu gibi başkalaştırmaya yönelik bir sonucu ortaya çıkarıyor. Başkalaştırma çoğunlukla sanat eserinin özünü ve sunum karakterini zedeleyebiliyor. Andy Warhol’un Mao portresini mektup pulu boyutunda izlemek ve orjinal boyu ile izlemek arasında bilgiye ulaşmaktan öte estetik anlamda ciddi bir farklılık söz konusu. Elbette aslından farklı gördüğümüz tüm kopyalar sadece bir benzetim olmaktan öteye geçemiyorlar. Aslını sergilediğimiz zaman resim, heykel gibi geleneksel sanat eserlerinin sergilenmesi; yerleştirme, etkileşim sanatı, video sanatı gibi mekan ve medya bağımlı eserlere kıyasla fiziki koşullar anlamında ciddi farklılıklar ortaya çıkarmıyor. Örneğin video sanatında nihai hazırlanan medya bant, film veya çoklu ortam dosyası bile olsa sunum tekniğinde kullanılan oynatıcılar ve yansıtıcılar gerek renk ve ışık yoğunluğu anlamında, gerek ölçek anlamında istenen standardı sağlamak açısından yetersiz oluyorlar. Bu durumdan ötürü sanatçının medya oynatıcısından, yansıtıcısına kadar net bir koşul hazırlaması gerekiyor. Film izlemenin sinema ekranında veya televizyonda ölçek anlamında farklılıklar yarattığı gibi medya bağımlı sanat işlerinin de kendi standartları ve koşulları içinde sunulması gerekiyor. Aksi takdirde sergilenen işin sadece zayıf bir tanıklık aşamasından öteye geçemeyeceğini söylemek gerekiyor.